Πρόλογος:
Ο πρωτότυπος σύγχρονος υποθετικός διάλογος που ακολουθεί διαδραματίζεται σε έναν ιερό ναό αφιερωμένο στον Όσιρη, κοντά στις πύλες της Μέμφιδας στην Αίγυπτο. Εκεί, κάτω από το φως των λύχνων, τις σκιές και τα σχήματα που σχηματίζονται ανάμεσα στους κιόνες, συναντώνται τρεις αναζητητές της αλήθειας: ο Απολλώνιος ο Τυανέας – Έλληνας Νέο Πυθαγόρειος φιλόσοφος, μύστης και περιηγητής του πνεύματος – ο Αιγύπτιος Μέμνων ιερέας του ναού του Όσιρη φύλακας της σοφίας της χώρας του Νείλου, και η ιέρεια της Ισιδας Νεφερτίτη.
Ο διάλογός τους είναι μια φανταστική σύγχρονη σύζευξη φιλοσοφικών σκέψεων, από τα Ερμητικά κείμενα, την αρχαία σοφία αλλά και από σύγχρονες φιλοσοφικές θέσεις.Αν και τοποθετημένος στο παρελθόν, ο διάλογος εμπνέεται από διαχρονικές φιλοσοφικές και πνευματικές αλήθειες γύρω από τον άνθρωπο, τη φύση, το σύμπαν και το Θείο.
Μέμνων: Καλώς ήρθες, Απολλώνιε, φίλε των Μυστών. Η παρουσία σου μας τιμά. Μαζί μας η Νεφερτίτη, ιέρεια της Ίσιδας, που φέρει στην ψυχή της τη φλόγα της αναζήτησης.
Νεφερτίτη: Ευλογημένοι οι λόγοι που οδηγούν στη Σοφία. Έχω ερωτήματα που γεννιούνται μέσα μου σαν φλόγες στην αυγή.
Απολλώνιος: Ας ξεκινήσουμε, τότε, από τα βασικά Τι είναι ο άνθρωπος;
Μέμνων: Ο άνθρωπος είναι το ενδιάμεσο ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα. Την Γη και τον ουρανό, το φώς και τον σκοτάδι. Φέρει δύο φύσεις εντός του: το θνητό και το αθάνατο. Κατοικεί σε αυτόν η τριάδα της ύπαρξης: η ύλη, η πνοή και η νόηση.
Νεφερτίτη: Μπορεί να υπάρξει αυτογνωσία χωρίς κατανόηση του σύμπαντος;
Απολλώνιος: Οχι, ούτε και το αντίστροφο. Εσύ είσαι το Σύμπαν σε μικρογραφία, Νεφερτίτη. Όποιος αναγνωρίσει την ψυχή του, αναγνωρίζει και την Ψυχή του Κόσμου.
Μέμνων: Όπως το σώμα εξέρχεται από τη μήτρα όταν είναι ολοκληρωμένο, έτσι και η ψυχή εξέρχεται από το σώμα μόνο όταν έχει γνωρίσει, όταν έχει ενωθεί με το Αγαθό. Διαφορετικά, παραμένει ατελής και αμορφοποίητη.
Νεφερτίτη: Σαν να λέτε πως η μελέτη του κόσμου είναι ταυτόχρονα μελέτη του εαυτού.
Απολλώνιος: Ακριβώς. Δεν μπορούμε να μελετήσουμε το σύμπαν χωρίς να μελετήσουμε τον άνθρωπο – και δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον άνθρωπο χωρίς να γνωρίσουμε τον κόσμο. Είμαστε εικόνα του σύμπαντος, πλασμένοι από τους ίδιους νόμους. Όποιος γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του, θα γνωρίσει και τους νόμους που κυβερνούν το σύνολο των όντων.
Νεφερτίτη: Πώς ολοκληρώνεται, λοιπόν, η ψυχή;
Απολλώνιος: Με τη συνειδητή άσκηση. Με τη διάκριση, τη σιωπή, και τη διάβαση μέσα από τα πέπλα της ψευδαίσθησης. Η ψυχή που βλέπει με τη νόηση, δεν επιστρέφει πίσω στη σύγχυση.
Μέμνων: Όπως το σώμα χωρίς μάτια είναι τυφλό, έτσι και η ψυχή χωρίς νόηση είναι τυφλή. Αν επιθυμεί κάτι η νόηση, αυτό θα ποθήσει και ολόκληρος ο άνθρωπος.
Νεφερτίτη: Και τι εμποδίζει αυτή τη διάκριση;
Μέμνων: Τρεις είναι οι δολοφόνοι του ανθρώπου: η αμάθεια, η υποκρισία και η φιλοδοξία. Μα περισσότερο απ’ όλα, η φιλοδοξία. Διότι όταν οι ανάξιοι κατέχουν αξιώματα, οι άξιοι σιωπούν, και τότε το κράτος, ο νους και η ψυχή βυθίζονται.
Απολλώνιος: Μια ιδέα που δεν μας ανυψώνει, μας φυλακίζει. Κάθε δόγμα που δεν γεννά καλοσύνη και αυτογνωσία είναι μόνο σκιά της αλήθειας. Ό,τι δεν ενώνει, διασπά.
Νεφερτίτη: Όμως… πώς θα δω το Θείο μέσα στα πράγματα; Μου φαίνεται πως συχνά περνά απαρατήρητο.
Απολλώνιος (δείχνοντας το έδαφος): Ακόμα και κάτω από κάθε πέτρα και πεσμένο φύλλο υπάρχει εκείνο που είναι αιώνιο, αλλά δεν ξέρουμε πώς να κοιτάζουμε γι’ αυτό. Μάθε να βλέπεις όχι μόνο με τα μάτια, αλλά με την καρδιά.
Μέμνων: Ό,τι κάνεις τώρα στην ψυχή σου, αυτό θα σου κάνει εκείνη όταν εξέλθει από το σώμα. Η ψυχή είναι αυτό που είσαι. Το σώμα, απλώς, το ρούχο της για λίγο.
Νεφερτίτη: Άρα λες πως η ζωή είναι προσανατολισμένη σε πορεία εσωτερική και εξωτερική;
Απολλώνιος: Ναι. Η ζωή είναι πορεία εξέλιξης. Και πριν δεχθούμε κάποια αλήθεια, μια ιδεολογία που φαίνεται να μας ταιριάζει, οφείλουμε να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: “Με κάνει καλύτερο;” Όχι μόνο για εμένα, αλλά και για όσους με περιβάλλουν.
Νεφερτίτη: Ανάμεσα σε όλα αυτά, πώς μπορώ να υπηρετήσω την Ίσιδα και τη Ζωή;
Απολλώνιος (χαμογελώντας): Να, θυμάσαι αυτό που είπαν οι παλιότεροι, Νεφερτίτη: “Δίδαξε ένα αγόρι, και θα διδάξεις ένα αγόρι. Δίδαξε ένα κορίτσι και θα διδάξεις μια ολόκληρη γενιά.” Οι γυναίκες είναι οι πρώτοι δάσκαλοι. Η καρδιά, όταν αγαπά, βλέπει περισσότερο απ’ τον νου. Με το παράδειγμά σου και τη σοφία σου, γίνε φως για αυτούς που έρχονται.
Νεφερτίτη: Θα βαδίζω με πέντε κατευθύνσεις στην καρδιά μου: Θα κοιτώ πάντα μπροστά, για να έχω στόχους στο μέλλον, πίσω, για να μην ξεχνώ από πού προέρχομαι, δίπλα μου, για να βλέπω ποιοι με στηρίζουν, μέσα μου, για να θυμάμαι ποια είμαι, και ψηλά, για να ευγνωμονώ το Σύμπαν και τους Θεούς για το δώρο της ζωής.
Μέμνων: Και θυμήσου. Όπως δεν επιστρέφεις στη μήτρα, έτσι δεν επιστρέφεις στο ίδιο σώμα. Ζήσε ώστε η ψυχή σου, όταν αναχωρήσει, να είναι φως καθαρό, και όχι σκιά δίχως μορφή.
