Από καθαρά ιστορική άποψη οι ροδόσταυροι παρουσιάστηκαν στις αρχές του 17ου αι. Θα πρέπει λοιπόν να συμπεράνουμε ότι δεν υπήρχαν πιο πριν; Σύμφωνα με τον Sédir: «Το Rose Croix είχε αυτό το όνομα μόνο στην Ευρώπη τον 17ο αι. Δεν θα αποκαλύψουμε τα ονόματα που είχε αλλού πριν και μετά.» Προσθέτει: «όσο για το βασικό Rose Croix, υπήρχε από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος γιατί είναι μια άϋλη λειτουργία της ψυχής της γης». Γνώστης της ανεπάρκειας των ερευνών του, θεώρησε ότι οι πραγματικές πηγές του ροδοσταυρικού τάγματος δεν θα βρεθούν σε περγαμηνές, γιατί δεν ανήκει στη γη αλλά στο αόρατο.
Μια μελέτη των πηγών των μυητικών ταγμάτων βασισμένη μόνο στις αντικειμενικές και ιστορικές όψεις τους θα οδηγούσε σε μια υποβάθμιση της αξίας της γέννησής τους. Όπως τονίζει ο Mircea Eliade: «Η ιστορία των θρησκειών από τις πιο πρωτόγονες έως τις πιο πολύπλοκες, αποτελείται από μια συσσώρευση εμφανίσεως ιερών αντρών, και από την εκδήλωση ιερών πραγματικοτήτων». Το ίδιο συμβαίνει και με τα μυητικά τάγματα. Η ιστορία τους έχει ρίζες σε υπερφυσικές εμπειρίες.
Ο Πνευματικός Δεσμός
Ο René Guénon προσπάθησε να ορίσει την μύηση ως την μετάδοση πνευματικής επιρροής της οποίας η πηγή είναι υπεράνθρωπη. Όμως παραμένει ανακριβής ως προς την πηγή της η οποία λέει ότι είναι από πάντα. Αναφέρει δύο μεθόδους αυτής της μετάδοσης: μια κατακόρυφη, η οποία πηγάζει απ’ ευθείας από το αόρατο στην ανθρωπότητα, και η οριζόντια, η οποία είναι η αναμετάδοση αυτής της ιερής εμπιστοσύνης από τον ένα μυημένο στον άλλο. Οι περισσότεροι που μελετούν την ιστορία των μυητικών ταγμάτων παραμένουν στην μελέτη του οριζόντιου δεσμού, γιατί ο κατακόρυφος είναι πολύ έξω από το πλαίσιο έρευνας του ιστορικού. Όμως, με αυτή τη μέθοδο συνήθως περιορίζουν το αντικείμενο του μυητικού δεσμού στο επίπεδο μιας οργάνωσης που δίνει πιστοποιητικά και διπλώματα. Άλλοι, όπως ο Henry Corbin, προτιμούν τον κατακόρυφο δεσμό και κάνουν έτσι την μυστική εμπειρία, πνευματικό δεσμό, ένα βασικό κριτήριο της παραδοσιακής ισχύος.
Ο Φανταστικός Κόσμος
Όπως έχουμε δει υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στη βιογραφία του Christian Rosenkreuz και συγκεκριμένων ιδρυτών πνευματικών κινημάτων. Ο Henry Corbin ανέφερε τους ίδιους και προσέθεσε μερικούς ακόμα. Σημείωσε τις εκδηλώσεις «αρχέγονων εικόνων» που προκαλούν την προσοχή σε ολόιδιες πνευματικές εμπειρίες. Επίσης μιλάει για την αρχή μιας κοινής πηγής μέσω μιας ένωσης που δεν είναι γήινη, αλλά ουράνια, και έχει τις ρίζες της στον «Φανταστικό Κόσμο». Ο Corbin κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να εξηγήσει το νόημα αυτού του κόσμου στα έργα του, και ιδιαίτερα σε κείνα που είναι αφιερωμένα στον Shihaboddin Yahya Sohravardi (1155-1191), έναν μεγάλο φιλόσοφο και μυστικιστή του Ισλαμικού Ιράν. Ο Ερμής, ο Πλάτωνας, και ο Ζωροάστρης ήταν οι βασικές επιρροές των ιδεών αυτού του Πλατωνικού φιλόσοφου του Σιιτικού Ισλάμ.
Ο Sohravardi παρουσιάζει τον Φανταστικό Κόσμο (alam al-mithal), σαν μια διάσταση ανάμεσα στην καθαρά πνευματική και υλική σφαίρες. Οριοθετημένος θεοσοφικά ως το Malakut (ο κόσμος της ψυχής και των ψυχών), παίζει τον ρόλο του ενδιάμεσου ανάμεσα στον κόσμο των μορφών και τον κόσμο των ουσιών. Ορίζεται ως η «Όγδοη Περιοχή» (μετά τα επτά keshvars ή περιοχές του κόσμου κατά την Ζωροαστρική παράδοση), «η Χώρα των Σμαραγδένιων Πόλεων», ή Hurqalya. O Sohravardi τον αναφέρει ως τον κόσμο όπου ο μυστικιστής αντιμετωπίζει τις εμπειρίες του. Για να περιγράψει αυτή τη διαδικασία ανόδου σε αυτό το επίπεδο η Ιρανική συμβολολογία αναφέρει το όρος Qâf. Σ’ αυτή τη κορυφή μπορεί κάποιος να βρει τον σμαράγδινο λίθο που χρωματίζει πράσινο τον ουράνιο θόλο. Εκεί είναι που κατοικεί το Άγιο Πνεύμα, ο Άγγελος της Ανθρωπότητας. Για τους Σούφι, το σμαράγδι είναι το σύμβολο της κοσμικής ψυχής.
Αληθινή Φαντασία
Ο Φανταστικός Κόσμος παράγει έργο συνδεδεμένο με την εσώτερη εμπειρία. Σύμφωνα με τον Sohravardi, ο άνθρωπος έχει πρόσβαση σε αυτή τη διάσταση μέσω μιας συγκεκριμένης δυνατότητας της ψυχής, της ενεργητικής φαντασίας. Παρόμοια, ο Παράκελσος μίλαγε για την imagination vera, αληθινή φαντασία, η οποία δεν θα πρέπει να συγχέεται με την φαντασίωση. Όπως έχει αποδειχθεί από τον Jung, η πραγματική φαντασία είναι ένα βασικό κλειδί για την κατανόηση του Μεγάλου Έργου. Επιπλέον το Rosarium (14ος αι.) αναφέρει ότι το αλχημικό έργο πρέπει να τελειοποιείται με την πραγματική φαντασία, και ο Martin Ruland στο Lexicon alchemiae (1612) αναφέρει ότι: «η φαντασία είναι το άστρο μέσα στον άνθρωπο, το ουράνιο ή υπερουράνιο σώμα». Ο Jacob Boehme μίλησε κι αυτός για τον Φανταστικό Κόσμο στις όψεις του Ιερού Στοιχείου ή Η Ψυχή του Κόσμου όπου βρίσκεται η Σοφία, μια παρουσίαση που για κάποιους υπονοεί την Spenta Armaiti ή την Σοφία του Ζωροαστρισμού.
Ο Φανταστικός Κόσμος έχει ενδιαφέρον για εμάς γιατί όπως λέει ο Corbin, είναι η άχρονη διάσταση όπου τα γεγονότα συνδέονται και εκτυλίσσονται οι μύθοι και τα μεγάλα έπη. Είναι το μέρος όπου τα οράματα των προφητών και των μυστικιστών συμβαίνουν, όπου οι οδηγοί της ανθρωπότητας λαμβάνουν την αποστολή τους. Είναι επίσης το μέρος των μυστικιστικών μυήσεων και επιπλέον, των «πνευματικών σχέσεων που η αυθεντικότητά τους δεν βρίσκεται μέσα στη δικαιοδοσία της τεκμηρίωσης ή των αρχείων». Αυτός ο Φανταστικός Κόσμος είναι ένα σημείο συνάντησης ανάμεσα στον υλικό και τον πνευματικό κόσμο. Ονομάζεται «χώρα των οραμάτων» και «χώρα της ανάστασης», γιατί εκεί είναι το μέρος που ο μυούμενος βρίσκει το λαμπρό του σώμα (the Man of Light από τον Ζώσιμο, 2ος αι. Αλεξανδρινός αλχημιστής) που κάνει δυνατή την ένωση της ψυχής με την Τέλεια Φύση.
Μυητικά Κείμενα
Οι προσκυνητές του πνεύματος που έχουν κατακτήσει αυτό το επίπεδο έχουν γενικώς αφηγηθεί τις εμπειρίες τους μέσω συμβολικών κειμένων. Αυτά τα κείμενα, που έχουν γίνει τα θεμελιώδη κείμενα των πνευματικών κινημάτων, έχουν πολλά χαρακτηριστικά. Πρώτα απ’ όλα, όπως αναφέρει ο Corbin, δεν είναι μύθοι με την κοινή έννοια της λέξης, αναφέρονται σε γεγονότα των οποίων η πραγματικότητα, ο χρόνος και ο τόπος δεν έχουν σχέση με την καθημερινή ιστορία αλλά με του Φανταστικού Κόσμου, του κόσμου της ψυχής. Σχετίζονται δηλαδή με την ιεροϊστορία, με άλλα λόγια με την ιερή ιστορία. Έτσι δεν γίνονται κατανοητά με την κυριολεκτική τους ερμηνεία αλλά με την εσώτερη (για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του Swedenborg). Τότε αποκτούν μια δυνατότητα μεταμόρφωσης, γιατί είναι φορείς ενός φωτός που αγγίζει το μύχιο κέντρο του αναγνώστη στο κατώφλι της λήψης μιας τέτοιας βαθύτητας. Με αυτή τη έννοια είναι πραγματικά μυητικά διηγήματα. Ανάμεσα σε αυτά τα διηγήματα το πιο αναγνωρισμένο είναι αυτό που μιλάει για την ανακάλυψη του τάφου του Ερμή του Τρισμέγιστου.
Τέλεια Φύση
Πολλοί ιστορικοί έχουν παρατηρήσει ότι ο Christian Rosenkreuz εμφανίστηκε όταν ο Ερμής ο Τρισμέγιστος εξαφανίστηκε, μετά από την αμφισβήτηση στην κληρονομιά του από τον Isaac Casaubon (1614). Σύμφωνα με τον Antoine Faivre, η Fama Fraternitatis σημείωσε την επανεμφάνιση του δυτικού εσωτερισμού. Έτσι, είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι η περιγραφή της ανακάλυψης του τάφου του Rosenkreuz θυμίζει αυτή του Ερμή. Σύμφωνα με τον Corbin ο τρόπος με τον οποίο ο Απολλώνιος περιγράφει την ανακάλυψή του συμβολίζει την ανακάλυψη της ψυχής από τον άνθρωπο, την «Τέλεια Φύση». Ο Ερμής κρατάει στα χέρια του τον σμαραγδένιο πίνακα και ένα βιβλίο που περιέχει τα μυστικά της Δημιουργίας. Αυτά τα στοιχεία μας θυμίζουν την άποψη ότι το άτομο που πετυχαίνει να γνωρίσει τον εαυτό του, φτάνοντας στα πιο μεγάλα βάθη του, γνωρίζει τα μυστικά του Θεού και του σύμπαντος.
Φαίνεται ότι το διήγημα του Απολλώνιου έχει παρθεί από μια παράγραφο του Picatrix στο οποίο ο Σωκράτης μιλάει για το αντικείμενο της Τέλειας Φύσης. Αυτή η συζήτηση, ανακαλώντας την μαρτυρία του Ερμή, σημειώνει ότι αντιπροσωπεύει την πνευματική οντότητα της φιλοσοφίας, τον εσώτερο οδηγό που ξεκλειδώνει τη σοφία. Ένα άλλο κομμάτι του Picatrix αναφέρει μια προσευχή που ανήκει στην αστρική λειτουργία των Sabaeans of Harran. Επικαλείται τον Ερμή λέγοντας ότι ονομάζεται Otared στα αραβικά, Tir στα Περσικά και Buddha στα Χίντου. Ας προσθέσουμε ότι αυτή η συνάντηση ανάμεσα στον άνθρωπο και της Τέλειας Φύσης του αναφέρεται επίσης και στο Ποίμανδρος, στον πρόλογο του Corpus Hermeticum.
O Αρχαίος Σοφός
Ο τάφος αντιπροσωπεύει τον τόπο της μετάβασης προς τον άλλο κόσμο, και συγκεκριμένα κείμενα τον συνδυάζουν με την παράγραφο για τον Φανταστικό Κόσμο. Συμβολίζει την μεταμόρφωση του σώματος σε πνεύμα. Για τον Jung αντιπροσωπεύει και την μετάβαση στα βάθη του ασυνείδητου. Τα σώματα των δύο διδασκάλων του Rosenkreuz και του Ερμή του Τρισμέγιστου, που βρέθηκαν στους τάφους ήταν σώματα γερόντων. Ο Jung ανάλυσε την παρουσία αυτού του συμβόλου στους μύθους, ιστορίες ονείρων ως την έκφραση ενός αρχετύπου, του «Αρχαίου Σοφού». Θεώρησε ότι όταν ένα άτομο έχει φτάσει σε ένα συγκεκριμένο στάδιο στην αναζήτησή του, το ασυνείδητο αλλάζει μορφή στην εσώτερη ζωή του. Τότε παρουσιάζεται ως το Εγώ, το εσώτατο κέντρο της ψυχής. Για τις γυναίκες θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως μια ιέρεια ή μάγισσα, και για τους άντρες ως ένας σοφός γέροντας ή μυητής. Ο Jung είδε το αρχέτυπο της αλχημικής διαδικασίας μύησης στον Ερμή. Συνέδεσε τον Ερμή-Mercury με το ασυνείδητο και τον έκανε στοιχείο πρωτευούσης σημασίας στην διαδικασία της ολοκλήρωσης, με άλλα λόγια της ανακάλυψης του κέντρου του όντος: το Εγώ.
Οι Φίλοι του Θεού
Στο τέλος του τελευταίου του τόμου στο En Islam Iranien ο Corbin σημειώνει τις ομοιότητες μεταξύ των βιογραφιών ατόμων που ίδρυσαν πνευματικά κινήματα. Παρατηρεί αρκετά όμοια θέματα, όπως η άποψη των Φίλων του Θεού, το πράσινο χρώμα, η ιδέα των κύκλων, καθώς επίσης τις αποκαλυπτικές αποκαλύψεις μιας όμοιας πνευματικής εμπειρίας. Υπάρχουν κοινές αναφορές για ένα ταξίδι στην ανατολή, την ανακάλυψη ενός τάφου, στο σχέδιο της δημιουργίας ενός πνευματικού κινήματος στο περιθώριο της επίσημης θρησκείας, με την μορφή μιας κοσμικής ή πνευματικής ιπποσύνης.
Ένα από τα σημεία που διαφοροποιούν το Σιιτικό Ισλάμ από το Sunni Ισλάμ είναι η άποψη των κύκλων της θείας αποκάλυψης. Για τους Σιίτες ο κύκλος αυτός ξεκίνησε από τη στιγμή που ο Αδάμ εκδιώχθηκε από τον παράδεισο και όταν ο γιος του ο Σεθ έλαβε την ιερή εμπιστοσύνη (ο Γαβριήλ έδωσε και σ’ αυτόν έναν πράσινο χιτώνα). Αυτή η περίοδος έκλεισε με τον Μωάμεθ. Ένας νέος κύκλος πλέον άνοιξε, γιατί ο κόσμος συνεχίζει την κυκλική του πορεία, αυτός είναι ο κύκλος των wilâyat στα περσικά (walaya στα αραβικά) των οποίων σκοπός είναι η αποκάλυψη του εσωτερισμού στην προφητεία. Αυτοί που τον μετέδωσαν παρουσιάζονταν ως ιππότες και ονομάζονταν «Φίλοι του Θεού». Ήταν τέλειοι άνθρωποι, και είχαν μεγάλη πνευματική ανάπτυξη.
Το Πράσινο Νησί
Η έκφραση «Φίλοι του Θεού» μεταφέρθηκε στη δύση, όπου προσδιόριζε την ομάδα που είχε ιδρύσει ο Rulman Merswin αφού συνάντησε ένα παράξενο περιηγητή τον «Φίλο του Θεού από τα Highlands». Αυτή η μικρή κοινότητα, την οποία επισκέφθηκε ο Johannes Tauler βρισκόταν στο Strasbourg (εκείνη την εποχή ήταν Γερμανική πόλη), σε ένα μέρος που λεγόταν Πράσινο Νησί. Η ονομασία αυτή μας φέρνει στο νου την μυστική κατοικία με το ίδιο όνομα, του «Κρυμμένου Ιμάμη», την επιστροφή του οποίου οι Σιίτες μουσουλμάνοι περιμένουν στο τέλος του κόσμου. Ο Rulman Merswin πίστευε ότι η εποχή των μοναστηριών έχει περάσει και ότι μια άλλη μορφή δομής θα έπρεπε να δημιουργηθεί, χωρίς την σχέση κληρικών. Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι τα κείμενα του γραμμένα σε πλάκες από κερί τοποθετήθηκαν στον τάφο του το 1382.
Άλλες προσωπικότητες όπως ο Tauler, ο Eckhart και όσοι συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Suso επίσης ονομάστηκαν «Φίλοι του Θεού». Οι οπαδοί του Suso είχαν προτείνει να δημιουργήσουν μια «Αδελφότητα Αιώνιας Σοφίας». Ο Johann Valentin Andreae χρησιμοποίησε την έκφραση «Φίλοι του Θεού» στο Theca gladii spiritus (1616), ένα βιβλίο που χρησιμοποιεί πολλές σελίδες από την Fama. Σύμφωνα με το σκεπτικό των ατόμων που παρουσιάσαμε ο τίτλος «Φίλοι του Θεού» γενικά εννοεί τους Εκλεκτούς, τους Οδηγούς της Ανθρωπότητας.
Οι Fravashis
Στο Ισλάμ η ιδέα των «Φίλων του Θεού» υπερκαλύπτει αυτή της Πνευματικής Ιπποσύνης. Επιπλέον η αδελφότητα da’wa με την οποία οι Ναΐτες είχαν κάποιες επαφές, πήρε τη μορφή ιπποτικού τάγματος. Στους Σιίτες βρίσκουμε την ιδέα της ιπποσύνης κοινή και στις τρεις θρησκείες της βίβλου. Κατά τον Corbin η ιδέα μιας τέτοιας «πνευματικής ιπποσύνης» έχει τις ρίζες της στον Ζωροαστρισμό, την θρησκεία του προ-Ισλαμικού Ιράν. Αναφέρεται στις πρώτες στιγμές της δημιουργίας, σε μια αποστολή που δόθηκε σε συγκεκριμένα πλάσματα, που ονομάζονται Fravashis, να επαναφέρουν την αρμονία στον κόσμο. Αυτή η ιδέα, είναι συνδεδεμένη με την μυητική φύση του ανθρώπου, την Τέλεια Φύση του, την διάσταση του Ανθρώπου του Φωτός, που την επανακατακτά μέσω της μυστικιστικής εμπειρίας.
Αυτοί που έζησαν μια τέτοια εμπειρία, οι πεφωτισμένοι, είναι εκείνοι που έχουν αντιμετωπίσει τον Elijah, τον πνευματικό μυητή. Σύμφωνα με μια Σουφική παράδοση από την Υεμένη, ο Khezr-Elijah είναι ο μυητής των owaysi, τον πιστών που παίρνουν μια τέτοια μύηση μέσω πνευματικής εμπειρίας χωρίς να έχουν γήινο διδάσκαλο. Παραδείγματα τέτοιων πιστών είναι οι Oways al-Qarani, Ibn Arabi, Hallaj, κλπ. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι πολλές φορές ο Khezr συγκρίνεται με τον Ερμή τον Τρισμέγιστο ή τον Σεθ. Σύμφωνα με την παράδοση κατοικεί στο σημείο που οι ουράνιοι και γήινοι ωκεανοί συναντούνται. Λέγεται ότι ο χιτώνας του έγινε πράσινος αφού πλύθηκε στην πηγή της ζωής. Ο Khezr δεν είναι τίποτε άλλο από μια παρομοίωση της Τέλειας Φύσης, του Αγγέλου της Γνώσης, με άλλα λόγια της πιο φωτεινής φύσης του ανθρώπου του Εσώτερου Διδάσκάλου του.
Πνευματική Ιπποσύνη
Μπορούμε να βρούμε στοιχεία αυτής της Πνευματικής Ιπποσύνης ανάμεσα σε πολλά από τα άτομα για τα οποία έχουμε μιλήσει. Την περίοδο που ο Joachim of Floris (12ος αι.) ξεκίνησε την ίδρυση ενός μοναστικού τάγματος στο πνεύμα του πρώιμου χριστιανισμού, ο Wolfram von Eschenbach ανέπτυξε στη Γερμανία την ιδέα της ιπποσύνης κοινή σε χριστιανισμό και Ισλάμ. Ο Parzival του που ο Wagner έκανε Parsifal είχε προέλθει από ένα αραβικό κείμενο που ο Kyot le Provençal είχε βρει στο Τολέδο. Αυτή η άποψη για τον μύθο του Grail έχει Ιρανική καταγωγή. Είναι καταπληκτικό να καταλάβουμε ότι το Grail στο Parzival είναι ένας πολύτιμος λίθος πάνω στον οποίο το Άγιο Πνεύμα είχε καθίσει ως περιστέρι. Η παράδοση λέει ότι πρόκειται για ένα σμαράγδι στο οποίο είχε χαρακτεί το Graal.
H μελέτη των βιογραφιών των διαφόρων «Φίλων του Θεού» που έχουν αναφερθεί εδώ μας ωθεί να θεωρήσουμε ότι όλοι έχουν λάβει παρόμοιες πνευματικές εμπειρίες που τους συνδέουν με ένα κοινό πνευματικό δεσμό. Αυτή η ιδέα είχε απορροφήσει τελείως τον Corbin και με αυτό το θέμα τελείωσε το βιβλίο του En Islam Iranien. Πίστευε ότι η ίδια γραμμή δύναμης, από κάποιο μακρινό παρελθόν, έδωσε ζωή μέσα από τον Σιισμό σε μια ιδέα ιπποσύνης κοινή σε όλη την Αβρααμική παράδοση όπως άνθισε στη δύση η ιδέα μιας οικουμενικής ιπποσύνης που θα ενώσει χριστιανούς και ισλαμιστές ιππότες. Δεν βρίσκουμε ένα κοινό σχέδιο στους οπαδούς ανατολικού και δυτικού εσωτερισμού ανάμεσα σε τέτοια άτομα; Δεν παρατηρούμε εδώ «το πιο πολύτιμο πνευματικό μυστικό σε όλες τις δυτικές μας παραδόσεις»; Αυτή η πνευματική ιπποσύνη έχει εσχατολογικούς σκοπούς και ενώνει όλους τους Προφήτες, Εκλεκτούς, Οδηγούς και Μυημένους που έχουν εργαστεί από την αρχή της δημιουργίας για την αποκατάσταση του φωτός.
Οι Εποχές του Κόσμου
Πολλές παραδόσεις ισχυρίζονται ότι η θεία αποκάλυψη που φωτίζει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο σχετικά με τα σχέδια του Θεού θα εξαπλωθεί σε πολλές χιλιετίες. Βρίσκουμε αυτή την άποψη στον Ιουδαϊσμό, τον χριστιανισμό και στο Ισλάμ. Ο Ιουδαϊσμός λέει ότι το σύμπαν θα υπάρχει για μόνο 6000 χρόνια και στο τέλος θα εμφανιστεί ο Elijah για να καθαρίσει τον κόσμο πριν την έλευση του Μεσσία. Αυτή η επιστροφή αναφέρεται και στα ευαγγέλια (Μάρκος 9:12 και Ματθαίος 14:11). Αυτή η προφητεία χαρακτηρίζει και τον 12ο αι. όταν ο Joachim of Floris προσδιόρισε τους κύκλους της θείας αποκάλυψης ανάμεσα στα τρία πρόσωπα της Τριάδας. Μετά τις εποχές του Πατέρα και του Υιού, ανακοίνωσε την άφιξη της τρίτης εποχής της αποκάλυψης αυτής του αγ. Πνεύματος, η οποία θα σηματοδοτηθεί από την έλευση του Elijah. Η εκκλησία του Πέτρου θα αντικαθίστατο από εκείνη του Ιωάννη. Αυτές οι απόψεις για τους κύκλους και εμφάνισης μιας Νέας Εκκλησίας είχαν μεγάλη απήχηση στα μυστικιστικά κινήματα που κήρυτταν μια εσώτερη θρησκεία. Ανάμεσα σε αυτά τα κινήματα ο Corbin καταμέτρησε τους 12ου και 13ου αι. ροδόσταυρους, Franz von Baader, Arnold of Villanova, Cola di Rienzi κ.α. Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτές οι απόψεις είχαν μεγάλη απήχηση και στους Χριστιανούς Καμπαλιστές της αναγέννησης, στον Παράκελσο, στα ροδοσταυρικά μανιφέστα και στον Martinez de Pasquales.
O Παράκλητος
Όπως δείχνει ο Corbin, η ιδέα της κυκλικής αποκάλυψης έχει μεγάλη απήχηση και στο Ισλάμ. Επιπλέον δίνει έμφαση στις σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στις θεωρίες για τις τρεις εποχές των Calabrian μοναχών και αυτές του hexaemeron των Σιιτών. Η αρχή του hexaemeron αποκαλύφθηκε από τον Ιρανό φιλόσοφο Nasir-e Khosrow έναν αιώνα πριν ο Joachim of Floris μορφοποιήσει την θεωρία του. Παραλλήλισε τις έξι μέρες της δημιουργίας με την εμφάνιση των έξι μεγάλων θρησκειών (sabaeism, βραχμανισμό, ζωροαστρισμό, ιουδαϊσμό, χριστιανισμό και Ισλάμ). Το κάθε ένα από αυτά τα στάδια σημαδεύεται από την έλευση ενός προφήτη που φέρνει νέο φως για το θείο. Όμως αυτές οι έξι μέρες σχηματίζουν «τη νύχτα της θρησκείας» και μόνο κατά την έβδομη μέρα το εσώτερο μήνυμα όλων των αποκαλύψεων θα αποκαλυφθεί. Στο Ισλάμ, πολλά κείμενα ανέπτυξαν αυτό το θέμα, όπως το The Wisdom of the Prophets του Ibn Arabi (11ος αι.), ο οποίος είδε τους προφήτες ως το παράδειγμα της ιεραρχίας του όντος και της Σοφίας, στο Rosary of Mystery του Mahmud Shanistari (14ος αι.), που τους θεώρησε ως σύμβολα μυστικιστικών σταδίων. Από την πλευρά του ο Ala al-Dawla Semmani (14ος αι.) συνέδεσε τους προφήτες με τα επτά λεπτά κέντρα ύπαρξης.
Τον 12ο αι. οι Σιίτες θεόσοφοι είχαν μια προτίμηση για το ευαγγέλιο και την αποκάλυψη του Ιωάννη, αυτοί ήταν οι Johannites. Επιπλέον, συνδύαζαν την παρουσία του δωδέκατου Ιμάμη με τον Παράκλητο, το Αγ. Πνεύμα του Ιωάννη. Τον 17ο αι., την εποχή που αναπτύχθηκαν οι ροδόσταυροι, η Σιιτική σχολή του Ισπαχάν δεχόταν ότι ο δωδέκατος Ιμάμης ήταν ο Saoshyant, ο Παγκόσμιος Σωτήρας, ο οποίος σύμφωνα με τον ζωροαστρισμό θα ερχόταν στο τέλος της 12ης χιλιετίας για να επαναφέρει τον κόσμο στο αρχικό του φως.
Ιεροϊστορία
Οι Nikolai Berdyaev και Henry Corbin έχουν αποδείξει ότι οι κύκλοι της δημιουργίας όπως αναφέρονται από χριστιανούς και μουσουλμάνους δεν μπορούν να γίνουν κατανοητοί ως χρονολογικά στάδια. Δεν έχουν σχέση με την ιστορία, αλλά με αυτό που οι συγκεκριμένοι λόγιοι ονομάζουν ιεροϊστορία, μια ιερή ιστορία της οποίας τα γεγονότα δεν ακολουθούν το ένα το άλλο σε μια γραμμική πορεία. Το έργο τους βρίσκεται στο επίπεδο της ψυχής, στο πεδίο των ιεροφανίων. Έτσι πιστεύουν ότι αυτές οι περίοδοι αναφέρονται σε στάδια εσωτερικής ανάπτυξης του ανθρώπου και όχι σε ιστορικές περιόδους. Επιπλέον, αν και συγκεκριμένοι άνθρωποι βρίσκονται στο πρώτο στάδιο της αποκάλυψης, υπάρχουν κάποιοι άλλοι που έχουν βιώσει την Όγδοη περιοχή, τον Φανταστικό Κόσμο, που ήδη ζουν στο χρόνο του πνεύματος γιατί έχουν γίνει οι Φίλοι του Θεού μέσω της εσώτερης εμπειρίας τους.
Ένα αυθεντικό μυητικό τάγμα οδηγεί σε μια τέτοια εξέλιξη. Οι μυστικιστικές εμπειρίες των ιδρυτών τους έχουν δημιουργήσει ομάδες που είναι τα κλαδιά ενός δέντρου που συνδέεται με τον κορμό της ίδιας πνευματικής ιπποσύνης. Για παράδειγμα ο Jean-Baptiste Willermoz μίλησε για ένα «Υψηλό και Άγιο Τάγμα» που υπάρχει από την αρχή του χρόνου. Όσο για τον σύγχρονο ροδοσταυρισμό, αναφέρει το Αόρατο Τάγμα, την Μεγάλη Λευκή Αδελφότητα, της οποίας το ροδοσταυρικό τάγμα δεν είναι παρά η υλική της εκδήλωση στο ορατό πεδίο.
Αυτή η καταγωγή δεν μπορεί να αποδειχθεί με αποδείξεις, και πρέπει να καταλάβουμε ότι μια τέτοια άποψη αναιρεί τους ιστορικούς. Θα είναι λιγότερο ενοχλητικό για εκείνα τα άτομα που στην παράδοση του Mircea Eliade, ζητούν μια νέα ματιά στις απαρχές των μυητικών κινημάτων. Οι μελέτες του Corbin έχουν αποδειχτεί απ’ αυτή την άποψη πολύτιμες. Η βιογραφία του Rosenkreuz δεν είναι κάποιου ανθρώπου που υπήρξε, αλλά μάλλον κάποιο ατόμου που επέστρεψε στον Φανταστικό Κόσμο, έναν κόσμο που ο Corbin θεωρούσε την πιθανή πηγή των μυητικών σχέσεων. Με αυτό το σκεπτικό η Fama έχει τη θέση της στα μυητικά κείμενα, τα οποία από την αρχή του χρόνου ωθούσαν τους ανθρώπους να ενωθούν με την αδελφότητα που εργαζόταν κρυφά για την αποκατάσταση του Φωτός στον κόσμο.
Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε τι προσπαθούσε να πει ο Michael Maier όταν έλεγε ότι ο ροδοσταυρισμός πηγάζει από την Αίγυπτο και τους Βραχμάνους, από τα μυστήρια της Ελευσίνας και της Σαμοθράκης, από τους Μάγους της Περσίας από τους Πυθαγόρειους και τους Άραβες.
