Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, η πορεία του ανθρώπου καθοριζόταν από τις Μοίρες.
Αυτές ήταν τρεις, η Άτροπος, η Λάχεσις και η Κλωθώ και απεικονίζονταν ως νεαρές και σοβαρές παρθένες αδερφές. Στα χέρια τους κρατούσαν μια λεπτή κλωστή, η οποία συμβόλιζε την ανθρώπινη ζωή, το πόσο εύθραυστη και αδύναμη αυτή είναι.
Η λέξη «μοίρα» έχει την ρίζα της στο ρήμα μείρομαι, που σημαίνει παίρνω μερίδιο, συμμετέχω. Δηλαδή, μοίρα είναι η μερίδα, που έχει ο άνθρωπος στη ζωή, ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι που του αντιστοιχεί από τη μοιρασιά της ζωής.
Άτροπος
Η Άτροπος (α + τρόπος) ήταν η μοίρα, η οποία συμβόλιζε, αυτά με τα οποία γεννιέται κάποιος και δεν μπορεί να τα αλλάξει. Είναι η προίκα που κουβαλάει, η κληρονομιά, κατά μία έννοια το DNA, το οποίο δεν μεταβάλλεται. Είναι ο τρόπος που μεγάλωσε, είναι οι γονείς του. Είναι το περιβάλλον, στο οποίο έζησε και το οποίο διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τον ψυχισμό του.
Η Άτροπος, επίσης, ήταν η μοίρα η οποία, χωρίς δισταγμό και με άσπλαχνο τρόπο έκοβε το νήμα της ζωής. Ο συμβολισμός είναι ιδιαιτέρως ισχυρός. Τα αμετάβλητα που κουβαλάμε μέσα μας, τα ματαιωμένα και τα απωθημένα, θα καθορίσουν στο μεγαλύτερο ποσοστό την πορεία μας. Θα αποτελέσουν τον παρονομαστή των επιλογών μας.
Λάχεσις
Η Λάχεσις (λαγχάνω) αντιπροσώπευε, όσα θα τύχουν κατά τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου, αυτά που έφεραν οι συγκυρίες. Τα γεγονότα εκείνα που χαράσσουν τον ψυχικό κόσμο και τα οποία δεν μπορεί κάποιος να αποφύγει.
Είναι οι ματαιώσεις των επιθυμιών μας, οι χωρισμοί και αποχωρισμοί. Είναι όμως και οι ευκαιρίες που έχουμε, για να διορθώσουμε τα λάθη, που έχουν γίνει και για να επουλώσουμε τις πληγές.
Λάχεσις είναι οι δυνατότητες, που μας τύχανε στη ζωή. Είναι μια προτροπή, μια επιρροή, μια συμβουλή. Είναι μια παρουσία, πάνω στην οποία βασίστηκα. Είναι ένας δάσκαλος, ένας προπονητής, ένας γείτονας, ένας φίλος. Μια εκπομπή που παρακολούθησα και συγκράτησα κάτι. Ένα βιβλίο που διάβασα και με προβλημάτισε και τελικά με οδήγησε στο να επεξεργαστώ ένα προβληματικό μου κομμάτι.
Κλωθώ
Τέλος, ερχόταν η πιο σημαντική μοίρα, η οποία ήταν η Κλωθώ. Αυτή ύφαινε τα άλλα δύο. Αυτή που συνένωνε τα αναλλοίωτα γεγονότα με εκείνα που συναντούσα στην πορεία μου.
Από αυτό που δεν αλλάζει και από αυτό που μπορώ να γίνω, προκύπτει μια καινούργια ευκαιρία, μία καινούργια διαδρομή. Προκύπτει μια ζωή με ευτυχίες και δυστυχίες, αλλά και με απεριόριστες δυνατότητες.
Όμως, μαζί με όλα τα άλλα, προκύπτει και μια τεράστια ευθύνη, η ευθύνη που έχουμε απέναντι στη μία και μοναδική μας ζωή. Ευθύνη να υφάνουμε τη ζωή μας, όσο μπορούμε καλύτερα. Ευθύνη να κάνουμε τις καλύτερες δυνατές επιλογές. Και ευθύνη να αντιληφθούμε τα ασυνείδητα κομμάτια μας, τα οποία σταθερά μιλούν, αλλά δεν τα ακούμε.
Τι είδους υφαντό θα παρουσιάσω, είναι ευθύνη μου και επιλογή μου. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι Μοίρες έκλωθαν το νήμα δύο φορές κατά την διάρκεια της ζωής των ανθρώπων. Πρώτη φορά κατά την γέννηση και δεύτερη στο γάμο, θέλοντας έτσι να δείξουν, ότι ήταν τα σημαντικότερα γεγονότα στη ζωή.
Το υφαντό της ζωής τονίζει τη σημασία που έχουν οι προσωπικές επιλογές στη βελτίωση της προσωπικής μας πορείας. Η ατομική μας προσπάθεια αποτελεί το μεγαλύτερο ρυθμιστή της μοίρας μας.Εμείς υφαίνουμε τη ζωή μας, είμαστε η Κλωθώ.
